Günün son dersinin sonuna gelinmişti. Öğrenciler çıkmak için sabırsızlanıyordu. Defter ve kitaplarını çantalarına koydular. Zil çalar çalmaz, dışarı çıkmak için hazırdılar. Yalnız, Ali hazırlanmamıştı. Gecikmek için de elinden geleni yapıyordu. Nihayet zil çaldı. Öğrenciler bir anda kapıya yöneldi. Ali, yerinden kalkmadı. Ağır ağır eşyasını topladı. Bir yandan göz ucuyla öğretmenine bakıyor, bir yandan da arkadaşlarının gitmesini bekliyordu.
Öğretmeni, onun bu halini fark etti:– Hayrola Ali, dedi. Eve gitmeyecek misin?
Ali, son arkadaşının da çıktığını görünce cevap verdi:
– Sizinle konuşmak istiyordum öğretmenim.
– Peki, dedi öğretmeni. Ne söyleyeceksin bakalım?
– Ahmet arkadaşımız var ya…
– Evet, ne olmuş Ahmet'e?
– Durumları pek iyi değil galiba. Annesi, beslenme çantasına pekiyi şeyler koymuyor.
– Eee?
– Ona yardim etmek istiyorum. Ama benim yardim ettiğimi bilirse üzülür.Günde bir simit parası biriktirip her hafta size versem, siz de onaverseniz?
Cebindenbir avuç bozuk para çıkarıp öğretmenin masasının üzerine koydu. NurhanÖğretmen, paraya dokunmadı. Sandalyesine oturup düşündü. Ali hakkındakibilgilerini yokladı. Bildiği kadarıyla ailesinin durumu pekiyi değildi.Bu çalışkan ve sevimli öğrencisi, ne kadar da iyi niyetli vedüşünceliydi. Zengin bir ailenin çocuğu değildi. Buna rağmen yardimetmek istiyordu. Üstelik yardım ettiğinin bilinmesini istemiyordu.
Nurhan Öğretmen:
– Dur bakalım Ali, dedi. Bildiğim kadarıyla sizin de maddî durumunuz pekiyi değil. Yanlış mı biliyorum?
– Doğru biliyorsunuz öğretmenim. Babam gündelikçi. Çoğu zaman iş bulamıyor. Ama ben de çalışıyor, para kazanıyorum.
– Nerede çalışıyorsun?
– Simit satıyorum.
NurhanÖğretmen yine durup düşündü. İyiliğin bu kadarına ne demeliydi şimdi?Bunun gerçekleşmesi zordu. Onu, bundan vazgeçirmek için bir çarebulmalıydı. Bunu yaparken, sevimli öğrencisini de kırmamalıydı. Onunlabiraz daha konuşursa, belki bir yolunu bulurdu.
Nurhan Öğretmen, Ali'ye dondu:
– Büyüyünce ne olmak istiyorsun, diye sordu.
– Çok zengin bir işadamı…
– Niçin?
– İnsanlara daha çok yardım etmek için…
-Güzel, dedi Nurhan Öğretmen. Bak simdi Ali, Ahmet'in ailesinin durumupekiyi değil, bu doğru. Ama sizinki de bundan pek farklı değil.İstersen acele etme. Çok zengin olduğun zaman insanlara yardim edersin.Olmaz mı?
– Olmaz, dedi Ali. Şimdi yapmalıyım.
— Neden olmaz?
— Üç sebepten dolayı olmaz.
Birincisi:Bu para zaten benim değil. İyilik ettiğim için Allah, beni insanlarasevimli gösteriyor. İnsanlar da bundan etkileniyor, daha çok simitalıyorlar. Bu sayede gün boyu çalışanlardan bile fazla simit satıyorum.Hele mahallede Hasan Amca var, her gün iki simit alıp güvercinlereveriyor.
İkincisi: 'Ağaç yas iken eğilir.' deniliyor. Şimdiden iyilik yapmayı öğrenmezsem büyüdüğümde hiç yapamam.
Üçüncüsüise daha önemli: Büyüdüğüm zaman çok zengin bir işadamı olmakistiyorum. Zamanında yatırım yapmayanlar büyük işadamı olamazlar.
Nurhan Öğretmen, karsısında büyük biri varmış gibi dinliyordu:
– Bu sonuncusunu pekiyi anlayamadım, dedi.
-Açıklayayım öğretmenim, dedi Ali. Şimdi, çok zengin olmadığım için,ancak günde bir simit parası kadar yardım edebiliyorum. Bundanfazlasını veremem. Allah, Cennet'i gücü kadar iyilik edene veriyor.Şimdi gücüm bu olduğuna göre, Cennet'in fiyatı birkaç simit parasıkadardır. Eğer zengin olmadan ölürsem birkaç simit parasıyla Cennet'egirebilirim. Bundan daha karlı bir yatırım olur mu?
Nurhan Öğretmen'in gözleri dolmuştu. Başını 'Evet' anlamında sallarken Ali'yi evine yolladı.
Sınıfageri dönerken okulun boşaldığını fark etti. Eşyalarını toplamak içinmasasına döndüğünde Ali'nin bıraktığı paraların masa üstünde kaldığınıfark etti. Sandalyesine gayri ihtiyari oturdu ve paraları eline aldı.
Hiçbirpara ona bu kadar kıymetli gelmemişti. Sanki elinde dünyanın enkıymetli incilerini, yakutlarını, elmaslarını tutuyordu. Hatta buparalar onlardan bile kıymetliydi. Bu paralar, bu bozuk SIMIT paraları,Cenneti satın alabilecek paralardı. Sanki hiç bırakmak istemeyen birduygu ile sımsıkı kavradı bu bozuk simit paralarını.
Oturduğuyerden kalkamadı Nurhan Öğretmen. İçinin dolduğunu, Tarif edilemeyenduygulara boğulduğunu hissetti. Birden boşalan sağanak yağmurlar gibiağlamaya başladı. Ağladı… Ağladı… Ağladı.
Kendinegeldiğinde aksam olmuştu. Yavaş adımlarla sınıftan çıkıp okuldanayrılırken bekçi Sadık 'Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak,Bozuk Simit paraları ile cenneti satın almak' diye Nurhan öğretmeninsayıkladığını duydu. Bekçinin hayretler içinde, 'Ne dediniz hocam?'demesini bile duymayan Nurhan öğretmen, bekçinin şaşkın bakışlarıaltında akşamın alaca karanlığına karışıvermişti.
Hikayeyibeğenmişseniz ve Ali'den utanmışsanız, maddi durumunuz iyi değilsebile, iki tane ekmek alıp bölgenizdeki bir fakirin kapısına bırakın.
Bir okul önünde biraz bekleyip yırtık ayakkabısı olan bir çocuğa ayakkabı alın.
Maddi ihtiyacı olan bir akrabanıza yardım edin.
Yeter ki boş durmayın!
Ekmeği paylaşmak ekmekten daha lezzetlidir.